Kosmosy intymne — spotkanie o poezji

Poeta, grafik, autor książki „Chyba na pewno” (2019) nagrodzonej Wrocławską Nagrodą Poetycką Silesius. Publikował w czasopismach oraz zbiorach literackich i naukowych. Stypendysta gminy Bytom. Był tłumaczony na polski. / Fot. Rigamonti

→ Czym jest dla  Pana kosmos?
Kosmos to wszechogarniająca, rozszerzająca się w nieskończoność Polska, która składa się z konstelacji nieruchomych Bytomiów i krążących wokół nich Szombierek, Łagiewnik i Bobrków.

→ Czy kosmos jest początkiem czy jednak końcem?
Kosmos jest początkiem, będącym jednocześnie swoim własnym końcem.

→ Czy jesteśmy sami w kosmosie?
Nie, nie jesteśmy sami. Prócz nas są jeszcze na przykład Węgrzy, Norwegowie, Rwandyjczycy, Kanakowie, Rapańczycy, Ingusze i Jakuci, jest mech, paproć, turkuć podjadek i słoń. Kiedyś byli jeszcze Czechosłowacy, ale już ich nie ma.

Poetka, autorka książek dla dzieci, felietonistka, eseistka i redaktorka. Autorka zbiorów poetyckich: „Miłość śmierć totalizator sportowy” (1974), „Dopóki płonie” (1981), „Bez powodu” (1987), „Pewien przechodzień” (1994), „Poezja i fotografia” (z fotografiami Antoniego Mikołajczyka, 1994), „Chińska restauracja” (1995), „Wiersze wybrane” (1997), „Farby wodne” (2001), „zakryte odkryte” (2005) i „czarne wnętrze czarny dach” (2021), a także dwóch książek przygodowych dla dzieci oraz wyboru felietonów „Od róż do liter” (2006). Zajmuje się również krytyką sztuki i literatury, jest autorką przedsięwzięć edytorskich, m.in. przygotowanej z Karlem Dedeciusem dwujęzycznej antologii „Dialog z pamięcią. Wiersze z Łodzi / Dialog mit dem Gedächtnis. Gedichte aus Lodz”. Urodzona łodzianka, od kilku lat mieszka w Katowicach.

→ Czym jest dla Pani kosmos?
Czasami w bezchmurne noce wychodzę na taras mojego domu, stojącego gdzieś na bezdrożach Wszechświata, na poboczu Mlecznej Drogi i rozstawiam mały amatorski teleskop, który niedawno dostałam w prezencie. Zaglądam w jego okular – na południowym niebie widzę Jowisza i jego cztery księżyce, za każdym razem w innej konfiguracji, i Saturna z jego pierścieniami. Zachwycające i porywające obiekty! Ale im dalej we wszechświat zaglądam i im więcej go „zdobywam”, tym czuję się mniejsza wobec jego nieosiągalnej wielkości; im bardziej zdaję sobie sprawę z jego bezsensownej wieczności, tym lepiej rozumiem, że moje życie jest nieodwracalnie zdefiniowane przez czas.

→ Czy kosmos jest początkiem, czy jednak końcem?
Rozszerza się, szuka energetycznej równowagi, śmierci?

→ Czy jesteśmy sami w kosmosie?
Na pewno gdzieś istnieje. Tylko czy po naszej stronie wyobraźni?

Krytyk, historyk literatury, doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Pracuje w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Jako badacz zajmuje się literaturą i teorią XX wieku, historią ruchów awangardowych, konsekwencjami zwrotu politycznego w kulturze oraz związkami literatury i ekonomii. Publikuje w większości czasopism, by wymienić tylko „Odrę”, „Mały Format” czy „Nowy Napis”. Autor dwóch książek: „Wspólny mianownik. Szkice o poezji i krytyce po 2010 roku” (za którą w 2021 roku był nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii esej) oraz „Wiersz… i cała reszta. Rozważania o poezji i krytyce po 1989 roku”. Zredagował wybór wierszy Agnieszki Wolny-Hamkało „Zerwane rozmowy. 105 wierszy na inne okazje” oraz – wspólnie z Dawidem Kujawą i Piotrem Wawrzyńczykiem – „Aaa!… 111 wierszy” Jarosława Markiewicza. / Fot. M. Rigamonti